మాతృత్వం

 మాతృత్వం

(సి.హెచ్.ప్రతాప్)

మొదటి భాగం

హర్షిత, రుషిల ప్రేమ కథ ముంబైలోని అత్యంత చురుకైన సాఫ్ట్‌వేర్ రంగంలో మొదలై, వారి ప్రొఫెషనల్ లక్ష్యాల వైపు సాగింది. వారిద్దరూ ఒకే కంపెనీలో కలిసి పనిచేసేవారు, ఒకరి పట్ల మరొకరు చూపించే ప్రొఫెషనల్ అంకితభావం, తీవ్రమైన పోటీతత్వం మొదట్లో వారిని దగ్గర చేసింది. వారి బంధంలో భావోద్వేగాల కంటే సామరస్యం, ఉమ్మడి లక్ష్యాలు ఎక్కువగా ఉండేవి. తమ పెళ్లి తర్వాత కూడా, వారి జీవితం ప్రొఫెషనల్ సవాళ్లు, ఆనందాలతో నిండి ఉండేది. రుషి అత్యంత ప్రశాంతంగా, హర్షిత ఉద్వేగంగా తమ కెరీర్ ప్రణాళికలను రూపొందించేవారు. వారి ప్రేమలో ముద్దులు, కౌగిలింతల కంటే, కొత్త ప్రాజెక్ట్‌లు విజయవంతమైనప్పుడు ఒకరికొకరు ఇచ్చే ఉత్తేజకరమైన హై-ఫైవ్‌లు లేదా ఆఫీస్ లాంచ్‌ల తర్వాత వచ్చే ప్రైవేట్ డిన్నర్‌లలో వ్యక్తమయ్యే నిశ్శబ్ద అంగీకారం ఎక్కువగా ఉండేది. వారిద్దరూ విపరీతంగా ప్రయాణించేవారు. లండన్, న్యూయార్క్, సింగపూర్ వంటి ప్రదేశాలకు ఆఫీస్ పనుల మీద వెళ్లినప్పుడు, ఆయా నగరాల్లోని అత్యాధునిక రెస్టారెంట్లలో కలిసి భోజనం చేయడం, అత్యంత ఖరీదైన వైన్ రుచి చూడడం వారి విలాసవంతమైన జీవనశైలికి అద్దం పట్టేది. ప్రతి పర్యటన తర్వాత, కొత్త గాడ్జెట్‌లు, ఖరీదైన దుస్తులు కొనుగోలు చేయడం వారికి ఒక అలవాటు.

వారిద్దరికీ డబ్బు సంపాదించడం, హోదా పెంచుకోవడం అత్యంత ఆనందాన్ని ఇచ్చేవి. ప్రతి సంవత్సరం వచ్చే ప్రమోషన్, పెరుగుతున్న జీతం వారి బంధాన్ని మరింత బలోపేతం చేశాయి. హర్షితకు రుషి అంటే అపారమైన గౌరవం, తన కెరీర్ లక్ష్యాలను అర్థం చేసుకుని, దానికి మద్దతు ఇస్తున్నందుకు ఆమె ఎప్పుడూ కృతజ్ఞతగా ఉండేది. రుషికి హర్షిత అంటే ప్రొఫెషనల్ భాగస్వామిగా అపారమైన అభిమానం. ఆమెకు తెలియకుండానే, కెరీర్ ఒత్తిడి నుంచి బయటకు తీసుకురావడానికి అతను ఆమెకు ఇష్టమైన విదేశీ ట్రిప్‌లను ఏర్పాటు చేసేవాడు. వారి రిలేషన్షిప్‌లో పిల్లలు అనే అంశానికి ఏడేళ్ల పాటు కనీస ప్రాధాన్యత ఇవ్వలేదు. "పిల్లలు ఎక్కడికీ పోరు. ముందు మన బేస్ స్ట్రాంగ్‌గా ఉండాలి," అనే వారి ఉమ్మడి నినాదమే వారి జీవిత మార్గదర్శిగా ఉండేది. వారి ఇల్లు అందమైన ఫర్నిచర్‌తో, అత్యాధునిక సాంకేతిక పరికరాలతో నిండి ఉండేది, కానీ అందులో పిల్లల కేరింతలు, బొమ్మల ఆనవాళ్లు ఏమాత్రం ఉండేవి కావు. వారిద్దరూ ఒకరికొకరు ఆర్థికంగా, వృత్తిపరంగా అండగా ఉంటూ, ఇద్దరూ మెచ్చుకునే ఒక విలాసవంతమైన, స్వేచ్ఛాయుతమైన జీవితాన్ని గడిపారు. అది సంప్రదాయ ప్రేమ కాకపోయినా, వారి దృష్టిలో వారిదొక పరిపూర్ణమైన, ఆనందకరమైన బంధం.

ఇంతలో వారి జీవితం ఊహించలి మలుపు తిరిగింది.

వైద్యులు ఇచ్చిన తీర్పు – "మీరు ఇకపై మీ గర్భంలో బిడ్డను మోయలేరు" – ఆ మాటలు హర్షితకు ఒక సాధారణ వాక్యం కాదు. అవి ఉరిశిక్షలా, ఆమె ఆశల గోడను బలంగా కూల్చేసిన పిడుగు శబ్దంలా వినిపించాయి. ఆ వాస్తవం ఆమె గుండెపై బండరాయిలా కాదు, ఏకంగా మంచు కొండలా కూర్చుంది; ప్రతి క్షణం ఆమెను చల్లగా, మొద్దుబారేలా చేస్తోంది. ప్రపంచంలో అత్యంత విలువైన వస్తువు, ఒక స్త్రీ జీవితంలో అత్యంత మధురమైన వరం – మాతృత్వం – తన నుంచి శాశ్వతంగా లాగేసుకున్న భావన ఆమెను వెంటాడింది.

ఆమె గతం గుర్తు చేసుకుంది: తన కెరీర్ లక్ష్యాల కోసం ఏళ్లుగా వాయిదా వేసిన నిర్ణయం, విచక్షణారహితంగా వాడిన ఆ గర్భనిరోధక మాత్రలు... ఇప్పుడది త్యాగం కాదు, పెద్ద తప్పిదం అని అర్థమైంది. ఆమె తనను తాను నిందించుకుంది. ఒకప్పుడు తన ఆధీనంలో ఉన్న శరీరమే ఇప్పుడు తన స్వప్నాన్ని నిరాకరించడం ఆమెను అంతులేని ఆవేదనకు గురిచేసింది.

రుషి, హర్షిత దంపతులు ఆ ఒక్క మాటను తప్పు అని నిరూపించడానికి, తమ తీర్పును మారుస్తారని ఆశించి, పూణే, ఢిల్లీ, ముంబై మరియు వెల్లూరు వంటి నగరాల్లోని అత్యంత ప్రసిద్ధ నిపుణులను సంప్రదించారు. ప్రతి ఆసుపత్రి వాకిట్లో వేచి ఉన్న ప్రతి క్షణం, వారిద్దరికీ ఒక యుగంలా తోచింది. ప్రతి డాక్టర్ గదిలోకి అడుగుపెట్టిన ప్రతిసారీ, వారి గుండెల్లో చిన్న ఆశల దీపం వెలిగేది. కానీ, ఆ దీపం డాక్టర్ ముఖంలో కనిపించే నిరాశావహమైన భావాన్ని చూడగానే ఆరిపోయేది.

ఆ ప్రయత్నాలన్నీ నిష్ఫలం అయ్యాయి. వారందరి తీర్పు ఒక్కటే – మాతృత్వం అనే కల ఆమె జీవితంలో సాకారం కాదు. ప్రతికూల రిపోర్ట్ చేతిలో ఉన్నప్పుడు, హర్షితకు తన సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీర్ ఉద్యోగం, తన హోదా, తన సంపద అంతా నిష్ప్రయోజనంగా కనిపించాయి. ఏళ్ల తరబడి పోరాడి సాధించిన విజయం, ఈ తీరని లోటు ముందు ఒక పరాజయంలా తోచింది. ఆమె కళ్ళల్లో కన్నీళ్లు ఇంకిపోయాయి, వాటి స్థానంలో శూన్యం ఆవరించింది. ఆ క్షణం నుంచి, హర్షిత జీవితం అంతర్గత నిశ్శబ్ద రోదనతో నిండిపోయింది. ఆమెకు తన జీవితం ఇక ముగిసిపోయినట్లుగా అనిపించింది.

ఈ చేదు నిజాన్ని జీర్ణించుకోలేక హర్షిత తీవ్ర నిరాశ (డిప్రెషన్) లోకి వెళ్లిపోయింది. సాఫ్ట్‌వేర్ రంగంలో అత్యంత ఉత్సాహంగా, చురుకుగా పనిచేసే ఆమె, మూడు నెలల పాటు సెలవు తీసుకుని ఇంట్లోనే ఉండిపోయింది. ఆమెకు ఆఫీస్ మెయిల్స్ లేవు, అర్జెంట్ కాల్స్ లేవు, టార్గెట్స్ లేవు. ఉన్నదల్లా ఒక నిస్సత్తువ, ఒక శూన్యత, ఒక భరించలేని బరువు. ఆమె నిశ్శబ్దంగా తన గదిలోనే కూర్చునేది, కిటికీలోంచి ఆకాశాన్ని చూస్తూ ఉండేది. ఆకాశం కూడా ఆమెకు నలుపు తెలుపుల్లోనే కనిపించింది. ఆమె ఎవరితోనూ మాట్లాడటం మానేసింది. మాట్లాడటానికి ప్రయత్నించినా, మాటలు బొంగురుపోయి, గొంతులోంచి కేవలం

తీవ్ర నిరాశలో కూరుకుపోయిన హర్షిత లోకం పూర్తిగా చీకటిమయమైంది. మాట్లాడటానికి ప్రయత్నించినా, మాటలు బొంగురుపోయి, గొంతులోంచి కేవలం నిట్టూర్పులే వచ్చేవి. ఆ నిట్టూర్పుల్లో ఏడేళ్ల పశ్చాత్తాపం, కోల్పోయిన మాతృత్వంపై అంతులేని వేదన దాగి ఉండేవి. ఆ నిశ్శబ్దం ఆమెను లోలోపల మరింత దహించేది.

ఆమె ఒంటరితనాన్ని, బాధను మరింత పెంచింది ఒక భయంకరమైన దృశ్యం. ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు కూడా, కిటికీలోంచి లేదా గోడల అవతల నుంచి వచ్చే శబ్దాలు, దృశ్యాలు ఆమెను నిరంతరం వేధించేవి.

 కేరింతల శబ్దం పక్క ఇంట్లో ఉండే మూడేళ్ల బాలుడు తన సైకిల్‌పై ఆడుకుంటూ ఉల్లాసంగా కేరింతలు కొట్టేవాడు. ఆ నవ్వు శబ్దం విన్న ప్రతిసారీ, హర్షిత హృదయం కోసినట్లు అయ్యేది. ఆమె వెంటనే లేచి కిటికీ దగ్గరికి వెళ్లి, దాన్ని బలంగా మూసేసేది. ఆ పసిబిడ్డ ఆనందం, తన జీవితంలో ఎప్పటికీ లేని లోటును చూపించే అద్దంలా కనిపించేది. ఆ పిల్లాడి బొమ్మలు, చిన్నపాటి ఏడుపు కూడా ఆమెకు తన జీవితంలో లేకుండా పోయిన భాగం గుర్తు చేసేవి.

బహిరంగ దృశ్యాలు ఒక్కోసారి రుషి బలవంతం చేస్తే, పార్కులో కాసేపు కూర్చుని వచ్చేది. అక్కడ తల్లులు తమ పసిబిడ్డలను అల్లారుముద్దుగా చూసుకుంటూ, వారి చేతివేళ్లు పట్టుకుని నడిపిస్తూ, ఆనందంగా గడిపే దృశ్యం హర్షితకు నరకంలా ఉండేది. ఒక తల్లి తన బిడ్డను ఎత్తుకుని ముద్దులు పెడుతున్నప్పుడు, హర్షితకు తన లోపల ఇంత ప్రేమ, ఇంత మమకారం, ఇంత తల్లిప్రేమ దాహం ఉన్నా, దాన్ని పంచుకోవడానికి తనకంటూ ఒక బిడ్డ లేదన్న ఆలోచన ఆమెను మానసికంగా నలిపేసేది. ఆమె ఆ పార్కులో నిలబడలేక, పరుగున ఇంటికి తిరిగి వచ్చేసేది.

ప్రతి ఉదయం నిద్ర లేచినప్పుడు, ఆమె పక్కన ఖాళీగా ఉన్న చిన్న స్థలాన్ని చూసి హర్షిత కన్నీళ్లు పెట్టుకునేది. ఆ స్థలం కేవలం పడక మాత్రమే కాదు, అది మాతృత్వపు కల కోసం కేటాయించబడిన, కానీ ఖాళీగా ఉండిపోయిన స్థలం.

ఆమె ఆత్మ నిందతో లోలోపల మదనపడేది. తన అనారోగ్యానికి, ఆ గర్భనిరోధక మాత్రల విచక్షణారహిత వాడకానికి – ఒకటో, రెండో నెల కాదు, ఏకంగా ఏడేళ్లు ఆ మందులు వాడటానికి – తనను తాను నిందించుకునేది.

"నేను అజ్ఞానిని! కెరీర్ వెనుక పడి ఎంత అమూల్యమైన సమయాన్ని కోల్పోయాను! నా అహంకారం, నా అతి తెలివి కారణంగా, దేవుడు ఇచ్చిన అద్భుతమైన అవకాశం నాశనం అయ్యింది," అని ఆమె తనను తాను నిరంతరం నిందించుకునేది.