జీవితపు ఆటుపోట్లు

 జీవితపు ఆటుపోట్లు

(డా:సి.హెచ్.ప్రతాప్)

జీవితం సముద్రంలాంటిదని తరచూ చెప్పుకుంటాం. కానీ ఆ ఉపమానం ఎంత లోతైనదో మనం కష్టాల్లో ఉన్నప్పుడు మాత్రమే అర్థమవుతుంది. నీళ్లు ప్రశాంతంగా మెరుస్తూ కనిపించే ఒక ఉదయం, మరుసటి రోజుకే గాలులు గట్టిగా వీచి సముద్రం అలజడి చెంది, భారీ అలలు తీరాన్ని ఢీకొన్నట్లు, మన జీవితాలు కూడా ఒక క్షణంలో మారిపోవచ్చు. కొన్ని దెబ్బలు చిన్న చిన్న అలల్లా ఉంటాయి—కొంచెం కదిలిస్తాయి కానీ మనను కూల్చవు. కానీ కొన్ని దెబ్బలు తట్టుకోలేనన్నంత బరువుగా, ఊపిరి తీసుకోవడానికే కఠినమై అనిపిస్తాయి.

అలాంటి సమయాల్లో మనసు కుంగిపోవడం సహజం. మనం ఎంతో కష్టపడి నిర్మించినది ఒక్క క్షణంలో దెబ్బతిన్నప్పుడు, మనపై మనకే నమ్మకం తగ్గుతుంది. కళ్ళలో నీళ్లు తెచ్చే నిశ్శబ్ద వేదన మనలో గుండెగిలగిలల్ని రేకెత్తిస్తుంది. “ఇంకా నేను ఎలా ముందుకు వెళ్లాలి?” అనే ప్రశ్న తెరుచుకుంటుంది. కానీ ఈ ప్రశ్న ఏ ఒక్కరికే కాదు — ప్రతి మనిషి హృదయంలో ఏదో దశలో పుట్టే ప్రశ్నే ఇది.

బాధను అంగీకరించడం బలహీనత కాదు. మనస్సు నొప్పిని అనుభవించగలగడం మనకు ఉన్న జీవనశీలతకు నిదర్శనం. కన్నీళ్లు కారడం మనం ఓడిపోయామన్న సంకేతం కాదు — మనం ఇంకా భావాలను అనుభవించగలుగుతున్నాం, ఇంకా మనలో జీవితం ఉందని చూపించే సూచిక. కొన్నిసార్లు నొప్పి అనేది మనసు మాట్లాడే భాష మాత్రమే.

మన జీవితంలో కష్టాలు ఒక్కసారే వచ్చాయా? గతంలో కూడా కష్టాలు ఎదురయ్యాయి. ఆ వేళల్లో మనకు కూడా ఇదే అనిపించింది — “ఇదే అంతం.” కానీ అదేం అంతం కాలేదు. మనం మళ్లీ లేచాం. చీకటి రాత్రులు ఎన్నో ఉన్నా, ఉదయం తప్పకుండా ఉదయించింది. గతంలో మనం క్రిందపడినంతసార్లు—అంతసార్లు మనం మళ్లీ నిలబడాం. అదే మన బలం. అదే మన కథ.

కష్టాలు వచ్చినప్పుడు మనం ఒంటరిగా ఉండాలని అనిపించొచ్చు. ప్రపంచం అర్థం చేసుకోదని అనిపించొచ్చు. కానీ మనిషి ఒంటరితనానికి పుట్టలేదు. మన బాధను పంచుకోవడమే మనసుకు చికిత్స. కొన్నిసార్లు ఒక మనసుకు హత్తుకునే మాట, ఒక నమ్మకమైన వ్యక్తి చేసే నిశ్శబ్ద వినికిడి — ఒక్క ఔషధ ప్రభావంలా పనిచేస్తాయి.

ప్రతి నొప్పి మనల్ని దెబ్బతీయడానికే రాదు. కొన్ని నొప్పులు మనలో కొత్త బలం పుట్టిస్తాయి. అవి మనలోని నిలకడను మేల్కొలుపుతాయి. అలలు రాళ్లను ఢీకొన్నప్పుడు అవి మునిగిపోవు కదా — కొద్దిగా తడతాయి, కంపిస్తాయి, కానీ నిలబడుతూనే ఉంటాయి. అదే మనిషి మనసు. అది కొన్నిసార్లు జారిపోవచ్చు, అలసిపోవచ్చు, ఏడ్చేయవచ్చు. కానీ పూర్తిగా విరగదు. విరిగినా, తిరిగి కలవగల శక్తి మనలో ఉంది.

కష్టాల్లో జీవితం మనను పరీక్షిస్తుంది — విరగడానికి కాదు, మరింత బలపడడానికి. బాధ తాత్కాలికం.

సమయం మారుతుంది. మనసు తిరిగి వెలుగు కనుగొంటుంది.

మన ప్రయాణంలో ముందుకు సాగడానికి పెద్ద పెద్ద నిర్ణయాలు అవసరం లేదు. కొన్ని చిన్న క్షణాలు చాలని —

ఒక నిశ్శబ్ద నడక…, ఒక మృదువైన ప్రార్థన…, ఒక సాంత్వన కలిగించే పాట… ఒక చిరునవ్వు… అవి మనసులోని అలజడిని మెల్లగా సేదతీరుస్తాయి.

పడిపోవడం తప్పు కాదు. కొన్ని క్షణాలు ఆగిపోవడం కూడా తప్పు కాదు. విరమించిపోవడమే నిజమైన తప్పు.

జీవితం ఎంతటి అలలు పంపినా — ఆ అలలను ఎదుర్కొనే శక్తి మనలో దాగి ఉంది. ఆ శక్తి మన కథలో ఉంది.

మన క్షమాశక్తిలో ఉంది. మన హృదయంలో ఉంది. అదే మనిషి మహిమ. అదే మనలోని నిశ్శబ్ద ధైర్యం.