ఒకటైపోదామా ఊహల వాహినిలో -25

                                                      ఒకటైపోదామా ఊహల వాహినిలో -25

 

 కొత్తపల్లి ఉదయబాబు  

 

హరిత ఇంటికి వచ్చేసింది.

సాయంత్రం తల్లి ఆఫీస్ నుంచి వచ్చాక మధ్యాహ్నం జరిగిందంతా పూసగుచ్చినట్టు  తల్లికి చెప్పింది.

 

అంతా విన్న శకుంతల అంది.

" తల్లిగాడు. ఇది మనకి కాదురా పరీక్ష... అతనికి పరీక్ష. అటు వాళ్ళ నాన్న మాట కాదనలేక, ఇటు నిన్ను ప్రేమించిన ప్రేమను వదులుకోలేక అతను మానసికంగా నరక యాతన అనుభవిస్తున్నాడు. అటు విజ్ఞానం ఇటు సాంకేతిక పరిజ్ఞానం అభివృద్ధి చెందుతున్న ఈ రోజుల్లో,  పిల్లల మనస్తత్వాలు  మార్పు చెందుతూ, వాళ్లలో ఆశల్ని పెంచుతూ, కోరికలు రేకెత్తిస్తూ తమ ఊహాలకు తగ్గట్టు  తమ  సామ్రాజ్యాలని ప్లాన్ చేసుకుంటున్నారు. అవకాశం దొరికిన వాళ్ళు ఆ ప్లాన్ ని  సఫలీకృతం చేసుకుంటున్నారు. చేసుకోలేని వాళ్ళు సఫలం చేసుకుందామని ప్రయత్నం చేస్తున్నారు.

 

తమ పూర్వకాలపు చాందస భావాలతో మడిగట్టు కూర్చుని మేము మా హద్దులు దాటము.మీరే మా దారిలోకి  రండి అంటే ఊరుకునే యువతరం ఈ రోజుల్లో లేదు. అతను తన అంతట తానుగా ఈ సమస్యకు పరిష్కారం చేసుకోలేకపోతున్నాడు. కర్ర విరకకూడదు, పాము చావకూడదు అంటే ఎలా తల్లిగాడు?. కచ్చితంగా పామైన చావాలి... లేదా కర్రైన విరగాలి.

 

ఆ అన్నట్టు...  నీది ఎలాగూ టెంపరరీ ఉద్యోగమే కాబట్టి ఎల్లుండి నుంచి  ఒక వారం రోజులపాటు డ్యూటీకి   రావడంలేదని, అర్జెంటు పని మీద ఊరు వెళ్తున్నానని మీ బాస్ ని సెలవు అడుగు. ఒకవేళ అతను ఒప్పుకోకపోతే నేను మాట్లాడుతాను. "

 

హరిత తల్లికేసి ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

 

" ఎక్కడికి వెళ్తున్నామమ్మా మనం? " హరిత అడిగింది.

 

" పిచ్చి తల్లి వెళ్లేదే మనం ఇద్దరం అయితే ఎక్కడికి వెళ్తున్నాము ఎందుకు చెప్పను?

నీకు అన్ని వివరాలు చెబుతాను.నేను కూడా ఒక వారం రోజులు లీవ్ పెట్టేసాను. ఎల్లుండి ఉదయమే మన ప్రయాణం. నువ్వు వెళ్లి టీ పెట్టి తీసుకురా.  టీ తాగుతూ కబుర్లు చెప్పుకుందాం. ఈలోగా  నేను ఈ కాగితాలన్నీ ఒకసారి సరి చూసుకుంటాను." అంది శకుంతల కుర్చీలో కూలబడి.

 

" అబ్బా! ఎంత మంచి వార్త చెప్పావమ్మా? పదవ తరగతి నుంచి  ఈ ఎనిమిదేళ్లలో ఒక్క రోజు కూడా  ఈ ఊరు వదిలి వెళ్ళలేదు. క్షణాల్లో టీ పెట్టి తీసుకువస్తాను. మా మంచి అమ్మ" అని తల్లిని ముద్దు పెట్టుకుని గెంతుతూ వంటింట్లోకి నడిచింది హరిత.

 

అన్నట్లుగానే వేడివేడి అల్లం టీ చేసుకుని  తల్లికి ఒక కప్పు ఇచ్చి తాను మరొక కప్పు తీసుకొని తల్లి పక్కన కూర్చుంది హరిత.

 

పరిశీలిస్తున్న కాగితాలన్నీ సరిగ్గా ఉన్నాయో లేదో చూసుకున్నాక  వాటిని బ్యాగులో భద్రంగా దాచింది శకుంతల.

 

బ్యాగ్ పక్కనపెట్టి  టీ  కప్పు అందుకుంది.

 

" మనం వెళ్తున్నది కర్ణాటక రాష్ట్రంలోని మురుడేశ్వర్ అనే ఊరు. అక్కడ సబిత ఆంటీ ఉంటున్నారు. తను నా ఒక్కగా నొక్క ప్రాణ స్నేహితురాలు. అంకుల్ పోయాక వాళ్ళ అన్నయ్య దగ్గర ఉంటున్నారు. వాళ్ళకి ఒక పాప ఆ అమ్మాయి పేరు సరిత. "

 

" అలాగా. మరిఆ ఆంటీ నీకెలా పరిచయం?  మరి నాకు ఎప్పుడు చెప్పలేదే."

 

" అవునమ్మా చెప్పాల్సిన అవసరం రాలేదు.

ఎప్పటినుంచో  తన దగ్గరకు వచ్చే వారం రోజులు ఉండమని అడుగుతోంది. మనం ఈ అనవసరమైన చికాకుల్లో ఉన్నాం కదా. వారం రోజులు సరదాగా వెళ్ళొద్దాం. "

 

" వారం రోజులా. అన్ని రోజులు వాళ్ళింట్లో ఉంటే బాగుంటుందా. "

 

" ఎందుకు బాగుండదు? మీ ఇద్దరం సొంత అక్క చెల్లెళ్ళలా ఉండేవాళ్ళం. ఎందుకంటావేమో? అదంతా చిన్న కథ మూడు ముక్కల్లో చెప్పేస్తాను.

మీ నాన్నగారు, ఆంటీ వాళ్ళాయన... ఆయన పేరు సుధీర్ శర్మ... ఇద్దరు ఎయిర్ఫోర్స్ లో ఒకే బ్యాచ్ లో జాయిన్ అయ్యారు.. ఒకేలా శిక్షణ పొందారు. ఒకే చోట పోస్టింగ్ చేయబడ్డారు. అనుకోకుండా క్వార్టర్స్ కూడా ఒకే అపార్ట్మెంట్లో ఇచ్చారు. పక్క పక్క పోర్షన్లు.

 

ఎంత ఆనందంగా ఉండే వాళ్ళమో తెలుసా.. ఎక్కడికి వెళ్లినా కలిసి వెళ్లే వాళ్ళం.. ఏ వెరైటీ పదార్థాలు వండుకున్న ఒకరికి ఒకరు షేర్ చేసుకునే వాళ్ళం. కష్టంలోను, బాసులో నువ్వు ఒకరికి ఒకరు తోడుగా ఉండే వాళ్ళం.

 

ఎయిర్ఫోర్స్ లో చాలామంది అలా ఉంటారు.

కానీ మమ్మల్ని చూసి మరీ మరీ కుళ్ళుకునేవారు. సొంత అక్క చెల్లెళ్ళ కంటే సఖ్యంగా ఉండేవాళ్ళం మేమిద్దరం.

 

మీ నాన్నగారికి, సుధీర్ శర్మ గారికి పైలెట్లు అవ్వాలంటే ఎంతో ఇష్టం. ఇద్దరికీ దాదాపు సమాన ప్రతిభ ఉండడంతో ఇద్దరు ఎన్నికయ్యారు. చుట్టుపక్కల వాళ్ళ కళ్ళే కుట్టాయో, దేవుడే నిర్ణయం తీసుకున్నాడో తెలియదు గానీ.. వాళ్ళిద్దరూ విమానం నడిపే శిక్షణలో  మూడవ రోజున,  శిక్షణ ఇస్తున్న సీనియర్ ట్రైనర్ తో సహా అందులో ఉన్న మీ నాన్నగారు, సుధీర్... ముగ్గురు మరణించారు. అప్పటికి నువ్వు ఎనిమిదో తరగతి చదువుతున్నావుగా ఇవేం గుర్తులేవా?"

 

" అవును.. బబిత ఆంటీ ముఖం గుర్తు రావడం లేదు గానీ... ఆరోజు  నాన్నగారు మరణించిన రోజు గుర్తుంది... ఆంటీకి వాళ్ళకి పిల్లలు లేరని, వాళ్ళ అక్క కూతుర్ని తెచ్చుకుని పెంచుకుంటున్నారని చెప్పినట్టు గుర్తు. అయితే ఇప్పుడు మనం వెళ్ళేది వాళ్ళింటికా? " ఉత్సాహంగా అడిగింది హరిత.

 

"అవునమ్మా. మనసును బాధ పెట్టే సమస్య వచ్చినప్పుడు దైవ దర్శనం చేసుకోవడం ఎంతో మంచిదంటారు. అందులో భాగంగా ఎక్కడికి వెళ్లడం ఎందుకు? వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళినట్టు ఉంటుంది ఆ స్వామిని చూసినట్టు ఉంటుంది కదా. పైగా అది పెద్ద పర్యాటక ప్రదేశమట."

 

"అలాగా అయితే తప్పకుండా వెళ్దాం అమ్మా"

 

" పెళ్లి గాడు అన్నట్టు మరొక ముఖ్య విషయం."

 

" ఏమిటమ్మా అది? "

 

" మన ఊరు వెళ్తున్నట్టు విరాజ్ కి చెప్పవద్దు. అక్కడి నుంచి అతనికి ఏదైనా గిఫ్ట్ కొని తీసుకొచ్చి సర్ప్రైజ్ చేద్దాం " అంది శకుంతల.

 

" పాపం చెప్పకుండా వెళ్తే బాధపడతాడేమో అమ్మా."

 

" అతను బెంగళూరు ఏదో మీటింగ్ కి వెళ్ళాడు మనతో చెప్పాడా? అయినా అతనికి చెప్పాల్సిన అవసరం ఏముంది?" శకుంతల వేసిన ఎదురకు  ప్రశ్న ఏం జవాబు చెప్పాలో అర్థం కాలేదు హరితకి.

 

" నాతో చెప్పకుండా అతనికి మెసేజ్ పెట్టినా పెట్టేస్తావ్. నా మీద ఒట్టు వెయ్యి. "

 

హరిత కళ్ళల్లో ఒక్కసారిగా నీళ్ళు తిరిగాయి.

"హు. నీ మీద ఒట్టు దాకా. ఫోను నీ దగ్గరే ఉంచుకో "అని ఫోన్ తీసుకొచ్చి శకుంతల చేతిలో పెట్టేసింది.

 

"మంచి పని చేసావ్. సరేగాని ఈ కాగితాలు వెళ్లి అన్ని ఫోటో స్టాట్ కాపీలు తీసుకురా. ఒకవేళ ఒరిజినల్స్ పోయినా ఫోటో స్టాట్ కాపీస్ ఉండడం మంచిది. తొందరగా రా అమ్మ బట్టలు సర్దుకోవాలి." అని తన బ్యాగ్రౌండ్ కాగితాలు హరిత కిచ్చి పంపించింది శకుంతల.

 

అయితే వాటిని ఫోటోస్టాట్ తీయించడానికి బయలుదేరింది.

(ఇంకా ఉంది)