ఒకటైపోదామా ఊహల వాహినిలో -24

 ఒకటైపోదామా ఊహల వాహినిలో -24

 

 కొత్తపల్లి ఉదయబాబు  

మరో అరగంటలో హరిత  విరాజ్ ఆర్డర్ చేసిన ఫుడ్ తీసుకుని, బురఖా వేసుకుని వీరాజ్ లొకేషన్ పెట్టిన  ఇంటికి వచ్చింది.

  

విరాజ్, వాచ్మెన్ కి ముందే సూచనలు ఇవ్వడంతో  హరిత వచ్చిన వెంటనే అతను లోపలకి పంపించాడు.

  

ఆమెను చూస్తూనే లోపలికి ఎంతో ఆనందంగా ఆహ్వానించాడు విరాజ్.

 

కుడికాలు ముందు పెట్టి మరీ రమ్మని ఆహ్వానించాడు. వచ్చిన వెంటనే సిద్ధంగా ఉంచుకున్న ఎర్ర నీళ్లు ఆమె చుట్టూ దిష్టి తీసి పారబోసి వచ్చాడు.

 

" ఏమిటి విరాజ్ నీ వింత ప్రవర్తన? కొత్త కోడలు ఇంట్లోకి మొదటిసారి అడుగు పెట్టినట్టు ఏమిటి ఈ హడావిడి? "

 

" చెప్తాను గాని...నేను మనస్ఫూర్తిగా ఆరాధిస్తున్న నువ్వు తొలిసారిగా నా ఇంట్లో కాదు..కాదు...మీ అత్తవారింట్లో అడుగు పెట్టావు.  ఒక మాట చెప్పు. గత మూడు సంవత్సరాలుగా నీతో స్నేహం చేస్తున్న నేను నీ మాట మీద ఒక్కనాడు కూడా నిన్ను  తాకలేదు.  ఈ శుభ సమయంలో  ఒక్కసారి నిన్ను తాకవచ్చా."

  

అతని మాటలు వింటూనే  రెండు అడుగులు వెనక్కి వేసింది హరిత.

  

"అంటే మీరు నన్ను 'అందుకోసం'పిలిచారా? "

 

 " నీకు ఈ ప్రపంచంలో అందరికన్నా ఇష్టమైన వ్యక్తి ఎవరు? "విరాజ్ ఎదురుప్రశ్న వేసాడు.

 

హరిత మాట్లాడలేదు.

 

" నేను కాదు అన్న విషయం నాకు తెలుసు. మన ఇద్దరం  ఒకరి అభిప్రాయాలు మరొకరు పంచుకున్నామేగాని  ఏ రకంగానూ ఒకటి కాలేదు. పర్లేదు నిజం చెప్పు., "

 

" మా అమ్మ.  అయినా మీరు ఇప్పుడు ఇలా మాట్లాడుతున్నారు ఏమిటి? "

  

" నేనేమీ తప్పు మాట్లాడలేదు హరిత. నీకు ఇష్టమైన వారెవరు అని అడిగాను. అది కూడా తప్పేనా? " ఆమె కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ అడిగాడు విరాజ్.

 

" నాకు సమాధానం కావాలి. ఒకవేళ నీకు సమాధానం చెప్పడం ఇష్టం లేదనుకో. ఫుడ్ కి డబ్బులు తీసుకుని వెళ్ళిపోవచ్చు. "

 

అతను గాయపడ్డాడు  అనుకున్న హరిత వెంటనే అంది.

 

 "రియల్లీ ఐ యాం వెరీ సారీ విరాజ్ . పెళ్లి కాని ఏ ఆడపిల్లకేనా కన్న తల్లిదండ్రుల కంటే ఎవరు ఇష్టం అవుతారు? మీరు అలా అడగడం తప్పు కాదు. మిమ్మల్ని బాధపెట్టాను. క్షమించండి " స్పష్టంగా చెప్పింది హరిత.

 

"నీకు ఇష్టమైన మీ అమ్మగారి మీద ఒట్టేసి చెప్తున్నాను. మనిద్దరం ఒంటరిగా ఉన్నామని నిన్ను ఏదేదో చేసేద్దాం అన్న వెధవ బుద్ధి నాకు లేదు. నేను అటువంటి పశువుని కాదు. ఇన్నాళ్లకు ఒక చిన్న   అవకాశం వచ్చింది కాబట్టి నిన్ను నిండు మనసుతో ఓసారి తాకాలని ఆశ. అంతే తప్ప మరే ఉద్దేశం లేదు హరిత నాకు "

 

" నా తొందరపాటుతనానికి క్షమించండి. ఆడపిల్లను కదా ఏవేవో  పిచ్చి ఆలోచనలు వచ్చేసాయి.ఊ.. " అంటూ తన చేయిని అందించింది విరాజ్ కి.

 

లేత తమలపాకులా కోమలంగా ఉన్న ఆమె చేయిని తన రెండు చేతుల మధ్య పట్టుకున్నాడు అతను. అతని శరీరం  రొమాంచితమైంది. అతని ఆ భావం చూసి ఆమెకి ఒళ్ళు ఝల్లుమంది. అతను ఆమె చేతిని తన రెండు కళ్ళకి తాకించుకుని రెండు నిముషాలపాటు తన్మయత్వంగా కళ్ళు మూసుకున్నాడు.

 

ఏదో ఒక తెలియని వింత స్పర్శ తనలోకి ప్రవేశిస్తున్న అనుభూతికి లోనైంది హరిత.

 

ఇద్దరిలోనూ ఒకే భావన... మనసారా ప్రేమించిన వ్యక్తి యొక్క స్పర్శ ఇంత జీవశక్తిని కలిగి ఉంటుందా?

  

తనేనేదో మత్తు ఆవరిస్తోంది  అనుకున్న హరిత విరాజ్ చెంపను రెండో చేతితో తాకుతూ...

 

"మీరు ముందు భోజనం చేయండి. చల్లారిపోతుంది." అంది.

  

దీర్ఘ సువాసి విడిచి  ఆమెచేతిని అలాగే పట్టుకుని డైనింగ్ టేబుల్ ముందు కూర్చున్నాడు విరాజ్ .హరిత ఇంక ఆలస్యం చేయలేదు.

 

టేబుల్ మీద బోర్లించి ఉన్న ప్లేట్స్ ని తీసుకుని తాను తెచ్చిన ఆహారాన్ని వడ్డించింది.

 

" రోజు నేనే తింటున్నాను ఈవేళ నువ్వు నాకు తినిపించు.ఈ కోరిక కోరడంలో తప్పులేదుగా."

 

హరిత విరాజ్ నెత్తి మీద చిన్నగా మొట్టింది.

 

" మీకు ఈవేళ నా దగ్గర గారం  ఎక్కువైంది."

 

అంటూ వేడివేడి పుదీనా పలావ్ స్పూన్ తో తీసి విరాజ్ నోట్లో పెట్టింది.

 

హరిత మొట్టికాయ మొట్టినచోట సున్నితంగా రాసుకుంటూ అన్నాడు విరాజ్.

 

" అప్పుడే ఆడపెత్తనం మొదలైందన్నమాట".

  

" చేయబోయే సంసారంలో ఇలాంటి చిన్నచిన్న ఆనందాలే మనసుకి ఎంతో ఆహ్లాదం కలిగిస్తాయట. ఎక్కడో పుస్తకంలో చదివాను. వద్దంటే మానేస్తాను చెప్పండి పోనీ " అంది హరిత చిన్నగా నవ్వుతూ.

 

" అటువంటి మంచి రోజు కోసం ఆత్రంగా ఎదురుచూస్తున్నాను హరిత" అన్నాడు విరాజ్.

 

ఎందుకో అతని కళ్ళు చమరించాయి. అది సన్నని కన్నీటి  పొరగా మారి అతని కళ్ళు మెరుగు పెట్టిన స్పటికాల్లా మెరుస్తున్నాయి.

  

" విరాజ్ ఏంటిది మరీ చిన్న పిల్లవాడిలా? " వద్దనుకున్న హరిత కంఠం వణికింది.

 

" నీకు తెలియదు హరిత నా బాధ. నా మనసు నన్ను హత్తుకునే నీ ప్రేమ కోసం తపించి పోతోంది తెలుసా. నన్ను ప్రేమించే నీ హృదయంలో ఎప్పుడు తలదాచుకుని ప్రశాంతంగా పడుకుంటానా అన్నంత ఆవేదనగా ఉంది నాకు. అరె... రోజు షాప్ కి వెళ్లడం...బేరాలు చూసుకోవడం... ఏదైనా మీటింగ్స్ ఉంటే హాజరవడం...యంత్రంలా తిరిగి రావడం... ఇదే నా జీవితం?

  

సహనానికి కూడా ఒక హద్దు ఉంటుంది హరిత. ఆ హద్దు దాటితే ప్రతి మనిషి విప్లవకారుడిగా మారుతాడు. మా నాన్న నన్ను అలా తయారు చేస్తున్నాడు. ఇందాకనే మొదటిసారి విప్లవ శంఖం పూరించాను.

  

సరే. నీతో మనస్ఫూర్తిగా గడిపే ఈ ఐదు నిమిషాలు మన పెళ్లి అయ్యేంత వరకు నాకు ఎంతో ఉత్సాహాన్ని ప్రోత్సాహాన్ని ఇస్తాయి. నేను తినడం అయిపోయింది...పెట్టవేమి? "

 

హరిత స్పూన్ నిండా పలావ్ తీసుకుని అతని నోట్లో పెడుతూ  అంది.

  

" మీలో నా పట్ల ఇంత ప్రేమ ఉందని నేను ఊహించలేదు విరాజ్. నేను ఎంత అదృష్టవంతురాలిని  మీ ప్రేమ పొందగలిగితే. అయితే మన ఇద్దరికీ మీ నాన్నగారు పెళ్లి చేయరు  విరాజ్. మీతో పోలిస్తే నేను ఎన్నో రెట్లు పేదదానిని. ఆయన అన్నట్టుగా పోని బిడ్డని కనేసి ఇచ్చేద్దామా? " అతని కళ్ళల్లో సమాధానం వెతుకుతూ అంది హరిత.

 

"వద్దు హరిత. మనము మన సాంప్రదాయాలని తర్వాత తరాలకి అందించాల్సిన బాధ్యత మనమీద ఉంది. మనమే తప్పుడు పనులు చేస్తే  మన జీన్స్ పంచుకున్న పిల్లలు రేపొద్దున్న ఇంకా ఘోరమైన తప్పులు చేస్తారు. అది సమాజ పతనానికి దారి తీస్తుంది. ఇప్పటికే సమాజంలో మానవతా విలువలను మృగ్యం అయిపోయాయి.  జాగ్రత్తగా ఆలోచించి అడుగు ముందుకు వేసే మన లాంటివాళ్ళం కూడా ఇలాంటి పనికిమాలిన నియమాలకి ఒప్పుకుంటే... మిగతా వాళ్ళకి మనకీ తేడా లేదు. అందుచేత ఆకర్షణ వరకు పెద్దలపట్ల గౌరవంగానే పోరాడతాను. తేడా వచ్చిననాడు

 

నేను పేదవాడిగా మారి నిన్ను చేరుకుంటాను.

 

మనకున్న చదువు తెలివితేటలతో మనం ఎక్కడో చోట హాయిగా బతకలేకపోము. ఏమంటావ్?" 

 

" అనవసరంగా మీ తండ్రి బిడ్డలను విడదీసిన పాపం నాకు అంటుంది అని అంటాను. మీలో ఎంతో విశాలంగా ఆలోచించే మనసుంది. తొందరపడని మనస్తత్వం ఉంది. జాగ్రత్తగా ఆలోచించి చేయండి మీరు ఏం చేసినా నాకు అంగీకారమే. మీరు తొందరగా తింటే నేను ఇంటికి వెళ్తాను " అంది హరిత.

 

తన మూడ్ లోంచి బయటికి వచ్చాడు విరాజ్.

 

" ఏమిటో నా పాటకి నేనే తినేస్తున్నాను తప్ప నీకు పెట్టాలి అన్న ధ్యాసే లేదు నాకు. " అంటూ చుట్టుకుని వెళ్లి రెండో స్పూన్ తీసుకొచ్చాడు అతను.

 

" ఇప్పుడు మన ఇద్దరికీ పందెం. నువ్వు నాకు తినిపించాలి నేను నీకు తినిపిస్తాను. ఇద్దరం కలిసి ఒక్క మెతుకు కూడా లేకుండా తినేయాలి. " మరో మాటకు అవకాశం లేకుండా అతను స్పూన్ తో పలావును హరిత నోట్లో పెట్టాడు.

 

ఇద్దరు పోటాపోటీలుగా పదార్థం ఖాళీ చేసిన తర్వాత " ఈ పోటీలో మనమిద్దరం విజేతలమే." అన్నాడు విరాజ్.

 

" నేను జీవితంలో ఊహించని ఒక అపురూపమైన జ్ఞాపకం నాకు మిగిల్చారు. కృతజ్ఞతలు విరాజ్. నేను నీకు ఇంటికి వెళ్తాను అమ్మ కంగారు పడుతుంది. " అంది హరిత

 

" నాకు నీ కన్నా రెట్టింపు ఆనందంగా ఉంది. నువ్వు వస్తావని కలలో కూడా ఊహించలేదు  సుమా. " అన్నాడు విరాజ్.

  

" సరే మరి నీ వెళ్ళిరానా? "

  

" ఉండు పైసలు ఇస్తాను. "

 

" వద్దు విరాజ్. దీనికి మనీ నేనే పే చేసేస్తాను.ఆ ఆనందం నాకు మిగలనివ్వు" అంది హరిత.

 

ఆమె రెండు చేతుల్ని తన చంపలకు ఆనించుకుని ప్రేమ భావంతో హర్ష కళ్ళల్లోకి చూస్తూ ఉండిపోయాడు విరాజ్.

 

" థాంక్యూ విరాజ్..థాంక్యూ వెరీమచ్."

 

అని బురఖా యధా ప్రకారం సర్దుకుని వెళ్లడానికి వుద్యుక్తురాలైంది హరిత.

  

గేట్ వరకు వచ్చి ఆమెకు బై చెప్పి,బైక్  సందు మలుపు తిరిగేంతవరకు చూసి ఇంట్లోకి వచ్చిన విలాస్ తన బెడ్రూంలో వెల్లకిలా పడుకుని సంతృప్తితో  ఊహల్లో తేలిపోసాగాడు.

 

(ఇంకా  ఉంది )